şu sıralar anladım ki aileye açılmak sadece ilk adım.. düşününce en zor adım gibi geliyor insana, fakat daha sonrasında bir normalleşme süreci var. evet, bugün açıldım yarın her şey farklı olacak diye düşünmemek lazım. tabi aldığınız tepki pozitifse..

açıldıktan sonra ablamın tepkisi çok pozitifken, ki işi bana erkek arkadaş beğenmeye kadar götürüyor; geçen yaz plajda feci utandım sayesinde.. annemin ilk isteği etrafıma açık olmamam yönündeydi.. sana kötü davranılmaya başlansa ilk ben üzülürüm, demişti. o günden sonra üzerinde hiç konuşmamayı tercih etti.. hala biliyorum ki içinde bir kızla evleneceğime dair umutlar var, bir yanım üzülürken diğer yanım bildiğimi okuduğumdan mutlu oluyor. ama yine insan bekliyor, bir adım atsın ve bir kaç kelime söylesin diye.. geçen hafta bu bekleyiş yüzünden patladım sanırım. düşününce kendi çocuğum böyle bir şey açıklasa, en azından nasılsın, mutlu musun diye sorardım gibime geliyor..tartışmasaydık iyidi diyemeyeceğim, içimde kalsa daha kötüydü.. bazen tartışırken bile sakinliğime şaşırıyorum laf aramızda.

konu şu ki; hiçbirimiz istediğimiz hayatları yaşayamıyoruz.. yine de sahip olduklarımdan memnunum. farklı bir ülkede kendime yeni bir hayat kurmanın amacını güdüyorum. herkese bir davet uzattım, dahil olup olmamak onlara kaldı gibi gözüküyor..